هیبرید به خودرویی گفته می شود که از موتور الکترونیکی و موتور درونسوز (دیزلی یا بنزینی) استفاده می کنند.
بیت ران – خودروهای هیبرید اولین بار در اوایل قرن بیستم توسط پروشه طراحی شد.
پس از آن به دلیل مهم نبودن مصرف و قیمت سوخت در آن زمان این نوع خودرو به فراموشی سپرده شد.
اما با بحران های نفتی سال های ۱۹۷۰ بار دیگر خودروهای هیبرید مورد توجه قرار گرفتند.
سال ۱۹۹۸ تویوتا دوباره خودروی هیبرید عرضه کرد.
پس از آن هوندا این کار را ادامه داد و به دلیل بحران سوخت و انرژی طرح ساخت خودروهای هیبرید همه گیر شد.
در این خودروها از موتور الکترونیکی در کنار موتور درونسوز استفاده می شود.
ولی استراتژی خودروهای هیبرید با هم متفاوت است.
مثلا در یک خودروی هیبرید، موتور درونسوز برق موتور الکترونیکی را تولید می کند.
در نوع دیگر این خودروها زمانیکه راننده با سرعت پایین حرکت می کند، با موتور الکترونیکی کار می کند
در زمان حرکت با سرعت بالا، موتور درونسوز نیز به موتور الکترونیکی کمک می کند.
البته خودروی هیبرید ترکیبی نیز وجود دارد که در آن هر دو نوع موتور الکتریکی و درونسوز همزمان کار می کنند.
مصرف سوخت هیبرید ها زیر ۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است.
ولی به خاطر پیچیدگی فنی و گران بودن هیبرید ها تا همه گیر شدن این نوع خودروها زمان مانده است.
در حال حاضر از این خودروها به عنوان دوست دار طبیعت یا خودروی سبز یاد می شود.
خودروهای هیبرید می توانند میزان مصرف سوخت های فسیلی را در جهان کاهش دهند.
بیشتر لوکوموتیوها از سیستم هیبرید دیزل – الکتریکی بهره می برند.
در شهرهایی مانند سیاتل اتوبوس هایی با همین سیستم دیزل – الکتریکی کار وجود دارند.
زیردریایی ها نیز نوعی ماشینهای هیبریدی هستند که معمولا با یکی از سیستمهای هسته ای – الکتریکی و یا دیزل – الکتریکی کار می کنند.