۵۴ سالش بود اما از یک جوان امروزی سرحال‌تربود. استارت‌اش که میزدی مثل ساعت سوییسی کار می‌کرد. نگاهش که میکردی انگار تاریخ زنده می‌شد. از فلز بود اما روحش را حس میکردی. یک پیکان بود و حالا در جشن پیکان خودنمایی می‌کرد.
بیت ران – رضا نوروزی: جشن تولد ۵۶ سالگی پیکان با حضور تعدادی از خاص‌ترین پیکان های ایران در پیست آزادی برگزار شد.
پیکانی از اصفهان
در آن سوی جشن تولد پیکان در جریان همایشی با حضور پیکانهای رنگارنگ و عشق پیکانهای پیر و جوان در تهران، پیکانی هم از شهر اصفهان آمده بود. این پیکان با رنگی خاص و آپشن‌های زیادی که روی آن نصب شدهبود، توجه هر بیننده‌ای را جلب می‌کرد. سیستم تعلیق پنوماتیک، رنگ متالیک خاص، موتور Holby، سیستم صوتی پایونیر، کولر، کف‌پوش‌های باکیفیت با سلیقه و حساسیت ویژه‌ای روی آن نصب شدهبود و کیفیت و ظرافت بازسازی این پیکان کاملا مشخص بود.
در خودرو را که باز میکردی جزئیات به قدری با کیفیت کار شدهبود که بوی اصالت از آن به مشام می‌رسید. در تابستان برای خنک شدن در پیکان فقط یک راه وجود داشت، آن هم لچکی‌های کنار شیشه‌های جلو بود. البته که آن‌ها را وقتی باز میکردی دید آیینه کنار مختل می‌شد.
پیکان استیشن
یکی از کلاس‌های کمتر مورد استقبال گرفته در ایران، استیشن است. اما بازهم شاید بتوان به جرات گفت تنها خودرویی که در کلاس استیشن در طول حیات حدود ۷۰ سال صنعت خودرو، در ایران مورد استقبال خانواده‌ها قرار گرفت، پیکان استیشن است. پیکان استیشن در دوران تولید قیمتی کمتر از پیکان جوانان داشت.
در نمای ظاهری تفاوت اصلی این مدل با سایر مدل‌ها، حذف صندوق عقب طرح سدان و اضافه شدن در پنجم است که با این کار ستون D هم به خودرو افزوده‌شده، و طول سقف بیشتر است. تغییر چراغ‌های عقب هم از دیگر تغییرات است.
پیکان تاکسی
استفاده‌از پیکان در قامت تاکسی هم از دیگر دلایل محبوبیت پیکان در ایران است. زمانی که مردم دو نفری روی صندلی شاگرد می‌نشستند و مسیرهای طولانی درون شهری را جابه‌جا می‌شدند.
در آن زمان ایران ناسیونال پیکان تاکسی را بدین گونه توصیف می‌کرد: «تاکسی در اقتصاد مملکت نقش موثری دارد. تاکسی باید از پیشرانه‌ای کم خرج و قوی برخوردار شود. تاکسی باید کارمند، کارگر، بازرگان و پیشه‌ور را به موقع به محل کارش برساند بی‌آنکه بین راه، دچار نقص فنی شود. باید برای مسافر خسته‌ای که از کار روزانه بازمی‌گردد راحت و مطمئن باشد. تاکسی که در روز بیش از چهارده‌ساعت کار می‌کند، باید راننده خود را راضی نگه دارد و پیکان با برخورداری از تمام امتیازات فنی و رنگ‌های مخصوص برای شهرستان‌های مختلف یک تاکسی ایمن و ایده‌آل برای عموم رانندگان کشور است.»
توقف تولید پیکان
بیست و پنجمین روز از اردیبهشت‌ماه ۸۴، روزی است که خودروسازی ایران با فرزند ارشد و سر به راهش وداع کرد. با همه کش‌و‌قوس‌هایی که بر سر تولید پیکان در ایران به‌وجود آمد، این میهمان انگلیسی، سال‌ها در «جاده‌مخصوص» زندگی کرد و دست آخر با به جا گذاشتن تیراژی حدود ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار دستگاهی، محترمانه و در شرایطی که خیلی‌ها راضی به رفتن‌اش نبودند، راهی موزه شد.
اسحاق جهانگیری وزیر وقت دولت در اردیبهشت ماهِ ۱۳۸۴ روی آخرین پیکان تولیدی نوشت:
«پیکان ارابهای بود که صنعت خودرو ایران بر دوش آن شکل گرفت و امروز به موزه‌می‌رود تا نظارهگر اعتلای این صنعت کشور باشد»
ای کاش هنوز ادامه داشت با آبشن های جدید و بروز
دنیا پیشرفت می کنه ما هم از پیکان میرسیم به پراید
واقعا از ماشینهای امروزی داخلی خیلی سر تر بود
اگه یکیش میدادن من سوارش میشدم
پیکان آن زمان شرف داره به این دله پیت های خودرو سازان فعلی
پیکان اگر پوسیده نباشه ایمنی بهتری از پراید و سایر آشغال خودرو ها داره