هایپرلوپ ویرجین به عنوان نخستین سامانه حمل و نقل فوق سریع موفق به جایجایی انسان با سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت شد.
بیت ران – دو مسافر به‌تازگی سوار بر کپسولی هایپرلوپ شدند و با پیمودن مسیری تقریبا بدون هوا با سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت، نخستین آزمایش انسانی فناوری هایپرلوپ را انجام دادند.
این آزمایش یکشنبه بعدازظهر در مسیر آزمایشی دولوپ در صحرای خارج از لاس‌وگاس در ایالت نوادا به‌وقوع پیوست.
دو مسافر اولیه، جاش گیگل، مدیر ارشد فناوری و هم‌بنیان‌گذار ویرجین هایپرلوپ و سارا لوچیان، مدیر تجربه مسافری شرکت بودند.
این دو به‌منظور آزمایش، در کپسول هایپرلوپ سفید و قرمز درخشان شرکت به‌نام پگاسوس (Pegasus) نشستند و سپس ازآنجا که هوا از داخل تونل خلا محصور خارج شده است، به درون هوابند منتقل شدند.
کپسول درنهایت تا سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت شتاب گرفت و پیش از آنکه متوقف شود، طول مسیر آزمایشی را پیمود.
سامانه حمل و نقلی آینده نگرانه
آزمایش اخیر، دستاورد مهمی برای ویرجین هایپرلوپ محسوب می‌شود؛ شرکتی که در سال ۲۰۱۴ با وعده ساخت سامانه حمل‌ونقلی آینده‌نگرانه بنیان گذاشته شد که در آن، کپسول‌های شناور مغناطیسی درون تونل‌های تقریبا بدون هوا با حداکثر سرعت ۱۲۲۳ کیلومتر برساعت حرکت می‌کنند.
مسیر آزمایشی دولوپ، ۵۰۰ متر طول و ۳/۳ متر قطر دارد و درفاصله ۳۰ دقیقه از لاس‌وگاس و در صحرایی واقع شده است که هایپرلوپ یک‌روز می‌تواند درعرض چند دقیقه آن را بپیماید.
شرکت می‌گوید بیش از ۴۰۰ آزمایش در این مسیر انجام داده است.
اما تا پیش از یکشنبه، هیچ آزمایشی با حضور مسافران انسانی انجام نشده بود.
جی والدر، مدیرعامل ویرجین هایپرلوپ می‌گوید «هیچ‌کس تابه‌حال آن چیزی را که اکنون درباره‌اش صحبت می‌کنیم، انجام نداده است.
این هایپرلوپی تمام‌اندازه و کاربردی است که نه‌تنها در محیط خلا حرکت خواهد کرد، بلکه قرار است مسافر نیز داشته باشد.
هیچ‌کس به انجام آن نزدیک نشده است.»
فضای داخلی پگاسوس مانند ابداعات داستان های علمی تخیلی نیست
کپسول پگاسوس برای نخستین آزمایش انسانی استفاده شده است.
این کئسول XP-2 نیز نامیده می‌شود و با کمک شرکت طراحی بیارکه اینگلس، معمار معروف دانمارکی ساخته شده است.
پگاسوس، نمونه ای کوچک‌تر از نسخه ای اصلی است که ویرجین هایپرلوپ امید دارد درنهایت کپسولی تمام‌اندازه با ظرفیت حمل ۲۳ مسافر باشد.
به نقل از گیگل، کپسول آزمایشی آنها ۲/۵ تن وزن و تقریبا ۴ تا ۵/۵ متر طول دارد.
طراحی داخلی مجلل و سفیدرنگ پگاسوس با هدف القای حس خشنودی به مسافرانی ساخته شده است که احتمالا با ایده پرتاب‌شدن درون تونلی محصور و خلا با سرعت هواپیمای مسافربری، بلافاصله احساس راحتی ندارند.
لوچیان چند روز پیش از انجام آزمایش، در مصاحبه‌ای گفت فضای داخلی پگاسوس همانند برخی ابداعات دیوانه وار داستان های علمی تخیلی نیست.
وی ادامه داد: این فضا افراد را به یاد مکانی می‌اندازد که درگذشته بارها دیده‌اند و در آن حضور داشته‌اند.
پیش از آزمایش، لوچیان گفت مشتاق تجربه شتاب هایپرلوپ و همچنین نظارت بر دمای درون کپسول و سامانه تهویه است.
گیگل نیز گفت می‌خواست دستورالعمل‌های ایمنی سامانه را در عمل ببیند و دریابد آیا آنها حین آزمایش قادر به برقراری ارتباط با اپراتورها خواهند بود یا خیر.
به‌گفته او، «اگر برای من ایمن نیست، برای هیچ‌کس دیگر نیز ایمنی ندارد.»
شباهت شتاب پگاسوس به برخاست هواپیما
گیگل می‌گوید شتاب پگاسوس به برخاست هواپیما شباهت دارد.
این کپسول به‌وسیله شناوری مغناطیسی به‌پیش می‌رود؛ فناوری مشابهی که قطارهای تندرو ژاپنی آن را به‌کار می‌گیرند.
حداکثر سرعت قطار مگلو شانگهای که سریع‌ترین سامانه‌ی حمل‌ونقل ریلی تجاری جهان محسوب می‌شود، در حدود ۴۸۲ کیلومتربرساعت است.
البته، پگاسوس به حداکثر سرعت نظری هایپرلوپ (۱۲۲۳ کیلومتربرساعت) نرسید.
ویرجین هایپرلوپ پیش‌بینی می‌کند که با مسیر کافی می‌تواند درنهایت به سرعت ۱۰۷۸ کیلومتربرساعت برسد.
اما رکورد شرکت تاکنون ۳۸۶ کیلومتربرساعت بوده است که در سال ۲۰۱۷ به‌دست آمد.
در سال ۲۰۱۳، ایلان ماسک، مدیرعامل تسلا و اسپیس ایکس مقاله آلفا خود را منتشر و در آن پیش‌بینی کرد کپسول‌های آلومنیومی آیرودینامیکی که مسافر یا محموله حمل می‌کنند، می‌توانند درون تونل‌های تقریبا بدون هوا با سرعت ۱۲۲۳ کیلومتربرساعت حرکت کنند.
این تونل‌ها را چه برفراز ستون‌ها چه زیر زمین، می‌توان بین شهرها یا درون آنها ساخت.
ماسک این سامانه را «شیوه پنجم حمل‌ونقل» نامید و استدلال کرد که می‌تواند نحوه‌ی زندگی، کار، تجارت و مسافرت را دگرگون کند.
چشمگیرترین سناریویی که او پیشنهاد داد، سفر از لس‌آنجلس به سان‌فرانسیسکو درعرض تنها ۳۰ دقیقه بود. این ایده اکنون توجه مهندسان و سرمایه‌گذاران سرتاسر جهان را به خود جلب کرده است.
پیدایش ویرجین هایپرلوپ
ویرجین هایپرلوپ دراصل به‌عنوان هایپرلوپ تکنولوژیز بنیان گذاشته شد.
این شرکت سپس در سال ۲۰۱۶ نامش را به هایپرلوپ وان تغییر داد.
در ادامه و بعد از آن که به تصاحب ریچارد برانسون درآمد، ویرجین هایپرلوپ وان نامیده شد.
این شرکت از ابتدا با ده‌ها میلیون دلار بودجه و چشم‌اندازی جسورانه از سامانه‌های هایپرلوپ در سرتاسر جهان، قدرتمندانه کارش را آغاز کرد.
ویرجین به‌تازگی اعلام کرد که درصدد ساخت تاسیساتی ۵۰۰ میلیون دلاری است تا چشم‌اندازش از حمل‌ونقل پرسرعت را در ویرجینیای غربی به‌پیش ببرد.
دولت فدرال آمریکا نیز چندی پیش چارچوپی را برای قانونمندسازی هایپرلوپ آماده کرد.
این قانون به شرکت‌هایی نظیر ویرجین هایپرلوپ امید داد که ممکن است درنهایت ساخت سامانه‌ی هایپرلوپی کاربردی و تمام‌اندازه را تسهیل کند.
منتقدان می‌گویند هایپرلوپ ممکن است ارنظر فنی دست‌یافتنی باشد.
اما آنها همچنین معتقدند تا تحقق آن مسیری بسیار طولانی در پیش است.
به‌گفته آنها، هایپرلوپ «چشم‌اندازی خیال‌پردازانه» است که دستیابی به آن ازنظر مالی ممکن نیست.
اما به‌نقل از طرفداران، هرچند به‌نظر می‌آید هایپرلوپ سال‌ها با رقابت فاصله دارد، یکی از آن فناوری‌های در آستانه تحقق محسوب می‌شود.
در سال ۲۰۱۷، مدیران ارشد هایپرلوپ اعلام کردند که انتظار دارند تا سال ۲۰۲۰ شاهد فعالیت هایپرلوپ در سرتاسر جهان باشند.
این تاریخ سپس به ۲۰۲۱ موکول شد.
۲۰۲۱ سالی که آنها باور دارند هایپرلوپ سرانجام برای مسافران انسانی آماده خواهد شد.
به‌گفته کنستانتین ساماراس، دانشیار مهندسی عمران و محیط‌زیست در دانشگاه کارنگی ملون، هنوز سؤال‌های فراوانی درباره‌ی ایمنی هایپرلوپ وجود دارد که باید پاسخ داده شوند.
حداکثر سرعت ۱۲۲۳ کیلومتر بر ساعت
او می‌گوید:
« وسیله حمل‌ونقل هایپرلوپ از قطار تندرو بسیار سریع‌تر حرکت خواهد کرد و ممکن است حتی به سرعت ۱۲۲۳ کیلومتربرساعت برسد.
حفظ ایمنی در چنین سرعت‌های بالایی بسیار مهم است و تمام فجایع پیش‌بینی‌نشده باید درون سامانه مهندسی شود.
زمین‌لرزه؟ شکستن تونل خلا؟ قطار به‌نوعی به‌سرتاسر تونل ضربه می‌زند؟
در چنین سرعت‌های بالایی، این رخدادها خطر را افزایش می‌دهند و از این‌رو ایمنی باید مهم‌ترین اصل باشد. »
هیچ دولتی در جهان هنوز قرارداد یا مجوز ساخت سامانه‌ی هایپرلوپ را امضا نکرده است.
معلوم نیست هزینه ساخت این سامانه چقدر خواهد بود؛ اما قطعا میلیاردها دلار باید صرف شود.
اسناد مالی درزشده در سال ۲۰۱۶، نشان داد که هایپرلوپ بین ۹ تا ۱۳ میلیارد دلار یا ۸۴ میلیون تا ۱۲۱ میلیون دلار به ازای هر مایل خرج خواهد داشت.
این ارقام از هزینه ساخت قطار تندرو به‌نحو چشمگیر بیشتر است.
حتی با وجود سرمایه‌گذاری دولتی، هر شرکت باید میلیون‌ها دلار هزینه کند، مسیرها یا زمین‌های وسیع را به تصاحب خود درآورد و مهر تأیید بر فعالیت ایمن هایپرلوپ بزند.
با در نظرگرفتن تمام این موانع، هایپرلوپ هنوز بسیار دور از دسترس به‌نظر می‌آید.
بیشتر بخوانید: